Bij aankomst werden we netjes opgehaald van het vliegveld en keurig afgezet bij ons eerste hostel. Helaas kunnen we niet een jaar lang gebruik maken van taxi's en zullen we moeten wennen aan het gebruik van het openbaar vervoer. Echter is er wel wat verschil met het openbaar vervoer in NL. Ik, Rikkie, heeft zijn mening over het openbaar vervoer in NL dan ook aangepast.

Er zijn hier twee soorten bussen. De eerste, die bekend staat als de chickenbus, is een klasse apart. De tweede soort bussen lijken veel op die in NL. Echter moet je hier een speciaal vervoersbewijs voor hebben en we zijn er nog niet helemaal uit hoe we daar aan kunnen komen. Je raad het dus al welke bus wij gebruiken. Inderdaad bus numero uno.

De bussen die ze daar voor gebruiken zijn oude Amerikaanse schoolbussen. Waarschijnlijk waren ze in Amerika al lang afgeschreven maar zolang de motor het doet zijn ze hier prima te gebruiken. Alle bussen zijn op de meest prachtige manieren her-beschilderd en er rijden geen 2 bussen rond die hetzelfde zijn. Het is ook prachtig om in zo'n bus te mogen zitten. De kosten bedragen, ongeacht de lengte van je reis, 0,25 dollar. De rekening betaal je als je bus weer verlaat.

Voor het magische bedrag van 0,25 dollar krijg je namelijk nog wel wat extra's. Zo heeft elke bus speakers die de gemiddelde Nederlander in zijn woonkamer heeft staan. Het niveau van de muziek staat in sommige bussen zo hard dat je zonder te kijken weet dat de bus er aan komt. De bussen zitten vol. Maar als je bij de volgende bushalte komt weten ze er op onverklaarbare wijze zo nog 10 mensen bij te krijgen. Het is een magische ervaring en in sommige opzichten kunnen we er in Nederland nog wel wat van leren.

De mensen zijn vriendelijk maar niet altijd even toegankelijk. Misschien (of waarschijnlijk) ligt het grootste probleem bij de taalbarrière. Ons Spaans is verre van goed en hun Engels is van dezelfde kwaliteit. Maar gelukkig komen we er met wat handen en voeten werk, een briefje van de medewerker van het hostel en een leuke glimlach meestal wel waar we moeten zijn. Verdwaald zijn we nog niet. Het is dan ook niet de vraag of we gaan verdwalen maar wanneer. En dat in combinatie met ons superieure beheersing van de Spaanse taal, zal het vast een leuke situatie opleveren. We zullen zien...

De mensen die we hebben ontmoet in het hostel zijn over het algemeen van onze leeftijd en van alle nationaliteiten die je kan bedenken. In dat op zicht is Engels een prachtige taal. Er zijn veel backpackers die al maanden of zelfs jaren onderweg zijn en overal ter wereld zijn geweest. We krijgen veel tips en we merken dat we ongevraagd veel informatie mee krijgen over de do's and dont's.

Wat ons ook is opgevallen en waar we nog zeker 6 maanden mee moeten leren leven is dat we ietsje pietsje te veel spullen hebben meegenomen in onze rugzakken. Maar goed, we gunnen onszelf een maand de tijd om te zien wat we wel en niet gebruiken en zullen dan onze tassen eens grondig opruimen..

Verder gaat het goed tussen ons. We zijn ontspannen maar vinden het beide ontzettend spannend. We hebben soms geen idee waar de ‘chickenbussen' ons naar toe brengen maar komen toch altijd op de goede plek aan. Onze volgende bestemming, Portobelo Panama, zal dat ook een geheel nieuwe uitdaging worden die we beide voor het eerst gaan ervaren. Ondanks dat we er het volste vertrouwen in hebben dat we er in goede staat gaan aankomen hebben we werkelijk geen idee hoe de reis er naar toe er uit gaat zien.... Laten we het een gezonde spanning noemen!

Wist je dat:

- Als de bus vol zit, er nog zeker 10 mensen bij passen
- Het water wat we drinken onze maag waarschijnlijk niet haalt, zo warm is het hier
- De man die onder Carmen slaapt ontzettend snurkt