Woensdag 31 oktober hebben we toch maar besloten om de Inca Jungle hike naar Machu Picchu te boeken. Carmen was nog steeds niet helemaal hersteld maar we hadden goede hoop dat dit voor vrijdag wel
het geval zou zijn. Helaas pindakaas, vrijdag was Carmen nog niet hersteld maar de trip stond op het punt om te beginnen.
Na 4 uurtjes in de bus te hebben gezeten kwamen we aan bij ons eerste onderdeel van de trip. Op een fiets de berg af. Het startpunt lag op 4300 meter hoogte en binnen 2 uurtjes zijn we afgedaald
naar een hoogte van 2200 meter. Alhoewel we de sneeuw zagen liggen 'verzekerde' onze gids dat we aan een t-shirt en een trui echt genoeg zouden hebben. Potverdorie wat hebben we het koud gehad. Met
vingers die niet meer wilden bewegen, blauwe lippen en rillende lichamen realiseerden we ons na een klein kwartiertje al dat die extra jas toch wel lekker zou zijn geweest. Maar goed met een
snelheid van een kilometertje of 50 á 60 de berg af daalden we al snel in hoogte en werd de temperatuur iets aangenamer. Toen we na een uurtje afdalen eindelijk weer normaal konden praten begon het
keihard te regenen en waren we weer terug bij af. Koud en verzopen kwamen we bij het eindpunt aan.
Dit had natuurlijk geen positieve invloed op de fysieke gesteldheid van Carmen en met nog meer gesnotter en koorts is ze dan ook lekker haar bed ingedoken toen we aankwamen bij het hostel. Na het
fietsen stond er voor ons eigenlijk nog een rondje white water raften op het programma. Aangezien ons dit geen goed idee leek voor Carmen is Rik alleen gegaan. Het was een leuk stuk van de rivier
en hij heeft zich vermaakt.
Maar toen stond de beslissing voor de volgende dag voor de deur. Een wandeling van 8 uur met een afstand van 40 km. Na veel twijfelen heeft Carmen er toch voor gekozen om mee te gaan wandelen in
plaats van een bus te pakken. De groep bestond uit ons en 3 Engelsen en het was een leuke samenstelling. Carmen voelde zich alweer iets beter en ondanks de afstand en het aantal uren 'verzekerde'
onze gids dat het geen zware wandeling zou worden.
Maar toen...
Na ongeveer een uurtje wandelen over de weg sloeg onze gids ineens een vaag bergpad in waarvan we allemaal onze twijfels hadden of dit wel de goede was. Het pad verdween al snel en de berg werd
alleen maar stijler. Na uur met veel bloed, zweet en tranen de berg getrosteerd te hebben, en nadat 1 van de Engelse tijgerend op zijn buik de berg probeerde op te komen, kwam onze gids toch tot de
conclusie dat het door hem gekozen bergpad niet de goede was en dat we rechtsomkeer moesten maken, terug naar de weg.
Eenmaal terug bij weg, onszelf ontdaan van alle aarde en takjes, moesten we onze gids ook nog eens duidelijk maken dat we echt de andere kant op moesten lopen dan dat hij van mening was. Carmen,
nog steeds zwaar verkouden en koortsig, begon al heel langzaam moordneigingen te krijgen en de moed op te geven.
Maar goed na een kleine peptolk heeft Rik haar toch weer zover gekregen, en met de belofte haar tas de komende uren ook nog te zullen dragen stemde ze met enige tegenzin in, om door te lopen. De
verkeerde keuze van onze gids nam natuurlijk niet weg dat we alsnog die zelfde berg op moesten lopen om bij het volgende basecamp te kunnen komen. En na een kleine 20 minuten vonden we dan toch
het, overduidelijke, juiste bergpad.
Een uur later was het dan echt zover en we konden de berg achter ons laten en weer heel langzaam beginnen aan de afdaling. Het prachtige uitzicht vanaf berg was absoluut adembenemd. Denkend dat
onze gids nu toch echt het goede pad had gevonden werd de stemming in de groep weer iets beter.
Maar toen...
Sloegen we op een bepaald moment wederom een vaag pad in waarvan iedereen wederom zijn twijfels had. Nadat iedereen in de groep overduidelijk had gevraagd of onze gids er echt zeker van was volgde
we hem met enige achterdochtigheid. En ja hoor, na 20 minuten bergaf gelopen te zijn trok onze gids wederom de conclusie dat hij toch een klein foutje had gemaakt en dat omkeren de enige optie was.
Laten we het er op houden dat de moordneigingen nu collectief begonnen te worden...
En toen, na dik 8 uur gewandeld te hebben, was daar onze welverdiende beloning. Een hotspring die onze spieren tot rust lieten komen. Ontspannend dat we niet meer verder hoefde te wandelen en met
de collectieve afspraak dat we vanaf nu alleen nog maar met andere groepen samen zouden lopen sloten we de dag af met een heerlijk koud biertje.
Ondanks dat het niet op onze planning stond hebben we toch ingestemd om mee te doen met ziplinen. 6 Stuks in totaal, 2 keer de rivier over geziplined en als kers op de taart bespaarde het ons ook
nog eens 3 van de 6 uur lopen. Maar goed, alsnog stond er 3 uur wandelen op de planning. Gelukkig voor ons konden we aansluiten bij de andere groepen. We zagen af van onze moordplannen en konden
onze gids weer een beetje waarderen.
En toen, eindelijk, kwam het laatste dorp voor Machu Picchu in zicht. Een fijn hostel en eindelijk naar 3 dagen weer eens warme douche en als avondmaal weer eens wat anders dan rijst en bonen. Wat
een genot kan een mens halen uit zulke kleine dingen.
Dag 4 besloten we om de eerste bus omhoog te pakken zodat we konden genieten van de rust. Onze gids (ditmaal een andere) stond ons op te wachten en om 06:30 uur ging de tour van start. Helaas
bestond de groep ditmaal uit een man of 30 en de gids sprak een soort van binnenmonds-peruaans-engels. Het uiteindelijke verhaal kwam er op neer dat hij er van overtuigd was dat Machu Picchu
opgericht is om te fungeren als universiteit. Dit deed in onze ogen wat af van het bijzondere Machu Picchu. Zijn verhaal klopte gewoon niet en dit was jammer want hierdoor hebben we een hoop
informatie gemist. Alhoewel men weinig over de stad weet en 90% van de informatie 'waarschijnlijk' is was het voor ons meer dan duidelijk dat het gewoon een stad is geweest die men verlaten heeft
toen de Spanjaarden aan land kwamen. Maar goed wat weten wij...
Nadat de tour was afgelopen stond het laatste onderdeel voor ons klaar. De beklimming van Huayna Picchu. Deze berg ligt naast Macchu Picchu en verschaft een prachtig uitzicht over de stad. De lucht
klaarde op en na een pittige klim van een uur bereikte we de top. Nu pas zagen we in hoe bijzonder Macchu Picchu eigenlijk is. Het is gelegen in the middle of nowhere midden in het Andes gebergte.
Het is prachtig gebouwd met grote terrassen waar men hun gewassen op lieten groeien.
En toen was het alweer voorbij. Na 2 uur met de trein en 2 uur met de auto kwamen we weer aan in Cusco. We hebben geslapen als roosjes en maken ons al weer klaar voor de volgende trip. We gaan Peru
achter ons laten en gaan op weg naar Bolivia. Hier zullen we beginnen met het bezoeken van het hoogste bevaardbare meer ter wereld genaamd het Titicaca Lake.
Wist je dat:
- Rik de zieke Carmen door de hike heen heeft gesleept en 'geschopt'. 5 Uur lang met 2 veel te zware tassen de berg op gelopen heeft en dat Carmen hem hier erg dankbaar voor is
- Lange wandelingen maken voor een mentaal spelletje is.
- Je de blaadjes in de jungle prima kan gebruiken als zakdoekje.
- De zin: 'Ik verzeker je' een hele andere betekening voor ons heeft gekregen.
- Carrmen weer een beetje de oude begint te worden.
- En Rikkie al weer bijna jarig is... (begint echt een beetje een oude lul te worden)
