Ciudad Perdida, Colombia

Eigenlijk willen we een beetje voorkomen dat onze blog gaat bestaan uit een verslag van wat we per dag, per uur en per minuut hebben gedaan maar in dit geval is het wel de beste manier om deze fysieke en mentale uitdaging te kunnen omschrijven. We hebben uiteraard heel erg genoten van alle prachtige uitzichten, Ciudad Perdida zelf, de leuke mensen die we hebben ontmoet en de uitdaging die we zijn aangegaan. Maar we kunnen er niet om heen, we hebben afgezien, zijn diep gegaan en zijn onszelf fysiek zeker tegen gekomen. We zullen in dit geval toch echt per dag moeten omschrijven wat we hebben meegemaakt om jullie een idee te geven van onze ervaring.

Dag 1. De start

Alles ingepakt schat? Ja voor zover ik weet wel... 10:00 uur en onze jeep stond voor de deur. Al redelijk vol maar gelukkig nog net plaats voor ons. Na 2 uurtjes over een geasfalteerde weg gereden te hebben sloegen we een bospad in regelrecht de jungle in. 45 Minuten hobbel de bobbel in een iets te volle jeep. Erg gezellig. Eenmaal aangekomen bij het startpunt nog even snel wat gegeten en hup daar gingen we. Onze gids (Cesar) waarschuwde ons al dat we waarschijnlijk een buitje over ons heen zouden krijgen en ja hoor 15 minuten later kregen we inderdaad een ‘buitje' over ons heen. De definitie van een ‘buitje' is hier gewoon een regelrechte tropische stortbui.

Na een kleine wandeling kwamen we aan bij onze eerste berg. Een uurtje klimmen volgens onze gids. Toen nog niet wetend dat dit een Colombiaans uurtje betekende begonnen we met volle moed aan de eerste uitdaging. Geen net recht pad met een vlakke ondergrond maar een kronkelend stijl pad vol met stenen, gaten en obstakels die het klimmen er niet echt makkelijker op maakte. Gelukkig na 25 minuten een korte pauze met een vers geplukte sinaasappel om even bij kunnen komen. Helaas wist onze gids dit rustmomentje subtiel te veranderen met de mededeling dat we nog niet eens op de helft waren en maakte we ons klaar voor het vervolg... Maar aan alles komt een einde en dus ook aan de eerste berg. Denkend dat berg afwaarts makkelijker zou zijn kwamen we bedrogen van af. Bergafwaarts is alles behalve makkelijker kunnen we nu uit ervaring vertellen. Vooral je knieën vinden dit niet leuk!

Nu kunnen we ook vertellen over de tweede berg (die aanzienlijk hoger was) maar dit zullen we jullie besparen. Na 4 uur bikkelen kwamen we aan op het eerste kamp. Midden in de jungle, gelegen aan een rivier en gelukkig nog voorzien van stroom zijn we erachter gekomen dat een koud biertje drinken een hele nieuwe dimensie krijgt. Een duik in de rivier en we waren weer een beetje de oude. Laat is het niet geworden.

Dag 2.

Na een goed ontbijt en een serie rek en strek oefeningen om de spieren weer een beetje klaar te stomen begonnen we aan de tweede wandeling van een uurtje of 3 ½ . Wederom een aantal goede klimmen en pittige afdalingen in de heerlijke temperatuur van 36 graden. Bezweet, moe, met pijnlijke voeten, bovenbenen en schouders bereikten we hongerig kamp 2. Wat hebben wij genoten van de duik in de rivier en de heerlijke maaltijd. Stijf, vermoeid en met een volle buik doken we om 21:00 uur toch echt weer ons bed in.

Dag 3. Het gevaarlijke stuk

Om 06:30 uur weer in de startblokken, klaar voor dag 3. 's Morgens kregen we nog de laatste instructies van Cesar. Het zou het gevaarlijkste stuk van de trip worden. Smalle paadjes, diepe afgronden en een grote kans op slangen. Laten we zeggen dat we me een lichte spanning op pad gingen. Na een kleine 20 minuten begon het pad inderdaad wat smaller te worden en de afgrond steeds dieper. Een wandelpad van ongeveer 30 á 40 cm en een afgrond van een metertje of 20 á 30 en geen enkele vorm van bescherming zette ons op scherp en werd het in de groep ineens een stuk stiller. Vanwege het gevaar voor slangen hadden ze het pad gelukkig wel voorzien van cement wat de wandeling iets makkelijker maakte. Dat hier nog nooit ongelukken zijn gebeurd verbaasden ons...

Na dit stuk van de wandeling trokken we dieper de jungle in. Het pas liep redelijk vlak en met de jungle om je heen was dit een prachtig stuk om te wandelen. Al wandelend langs de dorpen van de plaatselijke bewoners hebben we onze ogen uitgekeken. Maar goed wat zou de dag zijn zonder een berg? Als toetje dus nog even een flinke berg moeten overwinnen die onze bovenbeentjes nog even goed op de proef stelde. Eindelijk aangekomen in het laatste kamp waren we bijna bij ons einddoel.

Dag 4. Ciudad Perdida

De dag dat we de verloren stad van Colombia zouden gaan ontdekken was eindelijk aangebroken. Een half uurtje wandelen en 1200 traptreden stonden tussen ons en ons einddoel. Het was vooral weer berg op en na een goede fysieke warming up kwamen we aan bij de trap. Vooraf gezien dachten we dat dit het zwaarste gedeelte zou worden maar met een poep en scheet bereikten we dan toch echt de eerste sector van de stad. Het was een magisch moment. Aan de ene kant werden we geconfronteerd met een prachtig (en tragisch) stuk geschiedenis. Cesar kon ons veel over de stad vertellen en gaf ons goed inzicht van de feiten omtrent de stad. Aan de andere kant was het ook een beloning om hier te zijn na de inspanningen die geleverd hebben. De hele groep belandde in een euforische staat van blijheid en opluchting dat we de stad eindelijk hadden bereikt.

2 ½ Uur hebben we rondgewandeld en met gretige oren geluisterd naar alle verhalen die de stad met zich mee brengt. Het uitzicht vanaf het hoogste punt van de stad was meer dan adem benemend en niet met woorden te omschrijven. We waren van alles dan ook diep onder de indruk. Een grote waterval op de achtergrond, een strak blauwe hemel en het zijn op een magische plek op aarde ontroerde ons. Na een bezoek aan een waterval die ons eeuwige jeugdigheid zou bezorgen keerde weer langzaam terug naar de trap.

Met nog een wandeling van bijna 4 uur voor de boeg begonnen we aan de terugreis naar het tweede kamp. Vermoeid maar voldaan bereikte we in goede staat het kamp en hebben we onder het genot van een biertje en een spelletje kaarten de dag afgesloten.

Dag 5. Het zwaarste gedeelte

De laatste dag van de trip stond voor ons. Weer vroeg uit de veren en een soort van voorbereid begonnen we aan de laatste wandeling. Het zou een wandeling van 6 á 7 uur worden en bestaan uit de wandelingen van dag 1 en dag 2.

Vooral op deze dag zijn we zowel fysiek als mentaal behoorlijk diep gegaan. Met al 4 dagen spierpijn in ons lichaam en rugzakken die op één of andere manier steeds zwaarder werden was het afzien. Berg op, berg af, zwetend, vermoeid, pijnlijke spieren en jeukende muggenbulten waren de elementen die ons bezig hielden. Het laatste beetje energie wat we nog in ons hadden moesten we van diep uit onszelf persen.

Maar toen we eindelijk na een hele lange dag het startpunt hadden bereikt waren we trots op onszelf. Trots op wat we hadden gezien, ervaren en bereikt sloten we de trip af met een heerlijke lunch. Het was een prachtige ervaring!

Nu, bijkomend aan het zwembad, genieten we van de rust en gunnen ons lichaam tijd om bij te komen. Onze volgende trip al weer op de agenda pakken we nog even een momentje van bezinning mee en laten we alles nog is goed op ons inwerken.

Wist je dat:

- Als iets eenmaal nat is in de jungle dit niet meer droog wordt
- We nog nooit zoveel hebben gezweet (=alles zeiknat van de zweet)
- Een koud biertje drinken ineens een geschenk uit de hemel is
- We geen ezels of mensen in hebben gehuurd om ons, en onze spullen te dragen
- Dat we, ondanks al het gesleep, erg blij zijn met onze wandelschoenen
- Slapen in een hangmat best een uitdaging is
- Een hondje ons volgde en we in hem een trouwe metgezel hebben gevonden
- Je de Tayrona indianen kindjes heel blij kan maken met een oranje ballon
- We fysiek nog nooit zo erg zijn uitgedaagd

Update

De eerste twee weken zitten er al weer op. Als we er op terugkijken hebben we al zoveel nieuwe indrukken opgedaan, ontzettend veel nieuwe mensen ontmoet en nieuwe plekken ontdekt waarvan we geen idee hadden dat ze zouden bestaan. Met name Colombia is zo anders dan we ons hadden voorgesteld. Colombia staat bij vele mensen toch nog wel bekend als onguur drugs land wat onveilig is. Als je de internetpagina van het Ministerie van Buitenlandse zaken moet geloven dan is het hier bijna een oorlogsgebied.

Maar de Colombiaanse cultuur en mensen zijn zo ontzettend vriendelijk. Het is een levendige cultuur met heerlijke salsa muziek. Tuurlijk zijn er gebieden waar je inderdaad als toerist beter niet kan komen maar ach mensen die plaatsen zijn er in Nederland ook.

Nadat we onze zeiltocht hebben beëindigd zijn we beland in Cartagena. Een prachtige stad langs de kust van Colombia. Een oud centrum met veel geschiedenis. Vele mooie pleinen en straten die voorzien zijn van alle kleuren uit de regenboog. Overal bandjes die op straat muziek spelen en zorgen voor een atmosfeer die passie en vrolijkheid uitstraalt.

Vanuit daar zijn we met een bus naar Santa Marta gereden, iets noordelijker dan Cartagena. Ook deze stad is langs de kustlijn en is voorzien van een redelijke haven. Hierdoor een stuk groter dan Cartagena. We verblijven in een hostel iets buiten het centrum. Laten we zeggen in een welvarende buitenwijk van de stad. Met Italiaanse eigenaren en kamers die voorzien zijn van namen uit heel Europa voelt het bijna weer als thuis. De kamer naast ons heet dan ook Holandia. Een leuk extraatje zo ver van huis.

Hier nu zittend aan het zwembad met een prachtige ondergaande zon en nog steeds ruim 32 graden bereiden we ons voor op ons volgende uitstapje. Maandag zullen we een wandeltocht van 5 dagen gaan maken door de jungles van het Tyrona national park om uiteindelijk Ciudad Perdida (the lost city of Colombia) te ontdekken. Een stad die waarschijnlijk rond 700 voor Christus is opgericht en rond 1500 na Christus is overgenomen door de Spanjaarden. Hoe en waarom de stad pas rond 1970 is herontdekt is onbekend. De meest gangbare verklaring hiervoor is dat het gebied voor een hele lange tijd in handen is geweest van de FARC. Om jullie een beetje gerust te stellen is het gebied nu in handen van de overheid en zit de FARC veel meer in het zuidoosten van Colombia!

De tocht staat bekend als een behoorlijk pittige. De afstand vanaf het startpunt tot het eindpunt is nog niet eens zo heel erg veel. De zwaarte is te vinden in de mega hoge luchtvochtigheid (iets waar we ziezo nog heel erg aan moeten wennen) en de pittige klimmen die ons te wachten staan. Over 4 á 5 kilometer doen we zo’n 5 á 7 uur.

Terugkijkend op de afgelopen twee weken realiseren we dat wat we tot nu toe hebben ontdekt nog maar een klein percentage is van wat voor ons staat. Het motiveert ons ontzettend en hebben nog steeds de kriebels in onze buik.

Luitjes tot snel weer en werkse daar in het Nederlandse…;)

Wist je dat:

- Ze op straat in Cartagena van alles verkopen: sigaretten, armbandjes, schilderijen, uitklapbare Chinese schaaltjes, lichtgevend speelgoed én natuurlijk vishengels.

- We het helemaal niet erg vinden om een paar uur met de bus te gaan omdat deze voorzien zijn van airco.

- Hangmatten heerlijk zijn voor een middagdutje.

Sailingtrip San Blas, Panama to Cartagena, Colombia

Sailing trip San Blas Panama to Cartagena Colombia

Wat een trip was dit zeg... We hebben alle elementen van onze liever moeder natuur mee mogen maken. Oké, niet alle elementen. Gelukkig geen tornado's (het is hier namelijk wel het seizoen voor) en sneeuwstormen (kan hier ook lekker niet want het wordt hier niet kouder dan 25 graden).

Maar de rest hebben we zeker weten ervaren. Maar hier later meer over. Laten we beginnen met de San Blas eilanden rond Panama. Iedereen kent de kaarten wel die te koop zijn bij de gemiddelde boekenwinkel. Kaarten met daarop de afbeeldingen van onbewoonde eilanden in the middle of the ocean. De San Blas eilanden bestaan uit zo'n 300 van deze eilandjes. Sommige bewoond maar verreweg de meeste onbewoond. Omringt door prachtige koraalriffen, voorzien van witte stranden, palmbomen en een prachtige blauwe oceaan.

Drie dagen hebben we mogen genieten van alles wat deze eilanden ons te bieden hadden. Ach jee wat hebben we afgezien. 's Morgens wakker worden met een uitzicht zoals we laten zien op de foto voorzien van de titel: Ochtend numero Uno. Na het ontbijt wat snorkelen, zonnen op een fatboy op het voordek of een beetje slap ouwehoeren met onze medereizigers. Rond het middaguur stond er een heerlijke lunch voor ons klaar waarna weer verder gingen met onze dagelijkse taak: genieten van de natuur om ons heen.

In de ochtenduren verschenen er vaak wat lokale vissers die ons hun vers gevangen vis verkochten. Een complete kreeft werd verkocht tussen de 15 en 20 dollar. Je raad het al, we hebben 's avonds heerlijk zitten smullen. (Nadat we de kreeften zelf hebben mogen verlossen van hun leven op aarde)

Onze medereizigers waren allen super leuke mensen. Engelsen, Amerikanen, Franse, Italianen en Aussie's. Het is leuk om te zien hoe snel een groep, totaal onbekenden voor elkaar, een groep wordt. We hebben dan ook op geen enkele manier strubbelingen gehad en konden het allen goed met elkaar vinden.

Onze boot 'One World' met kapitein 'Jeff' en zijn crewmember Rachel verzorgde ons met alle luxe die we ons konden wensen. Heerlijke verse maaltijden en alle gezelligheid voor een goed en leuk gesprek. Hun verhaal was inspirerend en het was een eyeopener om te zien dat je soms gewoon in het diepe moet springen om je geluk te vinden.

Nu wat meer diepgang over de elementen van onze natuur. Uiteraard hebben we veel zon gehad en hier ook ontzettend van genoten. Ondanks de grote hoeveelheden zonnebrand zijn we toch nog verbrand. Zoals we in het begin vertelde is het hier om ons heen regenseizoen. We dachten er met een klein buitje per dag wel vanaf te komen maar helaas. Dag twee, onderweg naar een andere eilandengroep, hebben we het er aardig van langs gekregen. Op een stukje open zee zagen we de bui recht op ons afkomen. Op een eigenaardige manier was het genieten. Hoge golven, veel en vooral keiharde regen, veel wind in de zeilen en doorweekt kwamen we aan op onze eindbestemming. De kapitein zat volledig in zijn element en dit wist hij aardig op ons over te brengen. We vingen onderweg nog een redelijk grote tonijn en hebben na de storm de meest verse sushi gegeten die we ooit hebben gehad.

Maar toen.... De run naar Colombia. De eilanden, en dus de boot, worden beschermd door een groot rif. Je raad het dus al, eenmaal voorbij het rif begonnen de golven in formaat redelijk toe te nemen. In het begin was het best leuk.

Maar we kunnen jullie nu vertellen dat 40 uur misschien iets te veel van het goede was. Alles word een uitdaging: naar de wc gaan, drinken pakken of iets zoeken. Zo makkelijk als ik, Rik, thuis een sigaretje op stak zo'n mega uitdaging word het op open zee. Golven variërend tussen de 2 en 7 meter hoog zorgen voor de nodige beweging op de boot.

Laten we zeggen dat we 5 prachtige dagen hebben gehad maar ook heel blij zijn om weer vaste grond onder onze voeten te hebben....

Nu zijn we aangekomen in Colombia, Cartagena om precies te zijn. We verblijven in het Mamallena Hostel. Een prachtig hostel midden in het oude gedeelte van Cartagena. Colombia, voor zo ver we gezien hebben, is kleurrijk, warm, gezellig en vriendelijk. Maar hier later meer over. Nu genietend van ons biertje in de zon voelen we ons gezegend met de kans die we gegrepen hebben.

Wist je dat:

- Zwemmen met wilde dolfijnen echt heel erg cool is
- Hier algen zijn die licht geven in het water als je 's nachts gaat zwemmen en beweegt ?
- Carmen 25 jaar oud is geworden en we dat bij een kampvuur op een onbewoond eilandje hebben gevierd.
- Op open zee zijn best heftig is
- Je van pillen tegen zeeziekte heerlijk gaat slapen.
- Als je van de zeeziekte verlost bent, je landziekte krijgt als je weer op het vaste land bent
- Rik NOOIT meer de open zee over gaat en Carmen zich prima heeft vermaakt.
- Het in Colombia nu 33 graden is en heerlijk zonnig.

Nog even een bedankje: Sjoerd en Yasmijn, bedankt voor de extra fotoruimte!

Nog even een huishoudelijke mededeling: We hebben een Colombiaanse prepaid kaart gekocht met het nummer: 3008701786 (landcode moet er nog voor). Mocht je ons willen bellen dan kan dat vrij goedkoop via www.belpiraat.nl. Hou asjeblieft wel even rekening met het tijdsverschil. Het is hier 6 uur vroeger.

Ons eerste Postcard momentje...

De ‘chickenbus' was bekend territorium dus dat gedeelte zat er zo op. Eenmaal op de busterminal aangekomen konden we zo in de volgende, airco gekoelde bus, springen en bij de tweede overstap stond de aansluitende ‘chickenbus' ook al klaar voor ons. Het gaf ons een gevoel van onoverwinnelijkheid...

Het was bijna onrealistisch om in de bussen te zitten en naar buiten kijkend te bedenken dat we er echt zijn. We hebben veel gesproken met mensen die her en der een reis hebben gemaakt. Nu begrijpen we dat dit gevoel niet te omschrijven is. Je zal het echt moeten meemaken...

Veilig aangekomen in Portobelo begon het ‘Postcard momentje'. Nadat we onze rugzakken eindelijk weer van onze ruggetjes konden laten afglijden zijn we het kleine, pittoreske dorpje Portobelo ingewandeld. Een niet al te groot dorpje, gelegen aan een prachtige baai aan de Caribische zee.

Na een kleine ontdekkingstour vonden we een oud fort uit de Spaanse tijd. Na het maken van de foto's zijn we op een muur gaan zitten met een prachtig uitzicht op de baai. Voor ons vele zeilboten en het begin van de jungle hebben we heerlijk genoten van een goed, bijna filosofisch, gesprek met elkaar. Voor het eerst waren we beide in de rust modus. We hebben heerlijk gesproken over alle opties en wegen die voor ons liggen. Welke afslagen we kunnen nemen en dat de grenzen die er waren er niet meer toe doen. Het gevoel van vrijheid sloeg voor het eerst in.

Voor de eerste keer dingen meemaken. Wat een heerlijk gevoel om dat weer eens te ervaren....

Nu zittend met een koud biertje en het uitzicht over de baai tikken we weer een blogje. Met ons afscheid nog helder op onze netvliezen realiseren we dat we helaas geen tovenaren zijn. Als dat wel zo was geweest, lieve mensen, dan hadden we jullie deze kant op getoverd en hadden we met z'n allen geproost op ons eerste ‘Postcard momentje'.

Nog even een klein bedankje aan André, de familie Leurs en Marga:

Bedankt voor de extra foto ruimte. We stellen dit mooie kado zeer op prijs!

Panama City

Bij aankomst werden we netjes opgehaald van het vliegveld en keurig afgezet bij ons eerste hostel. Helaas kunnen we niet een jaar lang gebruik maken van taxi's en zullen we moeten wennen aan het gebruik van het openbaar vervoer. Echter is er wel wat verschil met het openbaar vervoer in NL. Ik, Rikkie, heeft zijn mening over het openbaar vervoer in NL dan ook aangepast.

Er zijn hier twee soorten bussen. De eerste, die bekend staat als de chickenbus, is een klasse apart. De tweede soort bussen lijken veel op die in NL. Echter moet je hier een speciaal vervoersbewijs voor hebben en we zijn er nog niet helemaal uit hoe we daar aan kunnen komen. Je raad het dus al welke bus wij gebruiken. Inderdaad bus numero uno.

De bussen die ze daar voor gebruiken zijn oude Amerikaanse schoolbussen. Waarschijnlijk waren ze in Amerika al lang afgeschreven maar zolang de motor het doet zijn ze hier prima te gebruiken. Alle bussen zijn op de meest prachtige manieren her-beschilderd en er rijden geen 2 bussen rond die hetzelfde zijn. Het is ook prachtig om in zo'n bus te mogen zitten. De kosten bedragen, ongeacht de lengte van je reis, 0,25 dollar. De rekening betaal je als je bus weer verlaat.

Voor het magische bedrag van 0,25 dollar krijg je namelijk nog wel wat extra's. Zo heeft elke bus speakers die de gemiddelde Nederlander in zijn woonkamer heeft staan. Het niveau van de muziek staat in sommige bussen zo hard dat je zonder te kijken weet dat de bus er aan komt. De bussen zitten vol. Maar als je bij de volgende bushalte komt weten ze er op onverklaarbare wijze zo nog 10 mensen bij te krijgen. Het is een magische ervaring en in sommige opzichten kunnen we er in Nederland nog wel wat van leren.

De mensen zijn vriendelijk maar niet altijd even toegankelijk. Misschien (of waarschijnlijk) ligt het grootste probleem bij de taalbarrière. Ons Spaans is verre van goed en hun Engels is van dezelfde kwaliteit. Maar gelukkig komen we er met wat handen en voeten werk, een briefje van de medewerker van het hostel en een leuke glimlach meestal wel waar we moeten zijn. Verdwaald zijn we nog niet. Het is dan ook niet de vraag of we gaan verdwalen maar wanneer. En dat in combinatie met ons superieure beheersing van de Spaanse taal, zal het vast een leuke situatie opleveren. We zullen zien...

De mensen die we hebben ontmoet in het hostel zijn over het algemeen van onze leeftijd en van alle nationaliteiten die je kan bedenken. In dat op zicht is Engels een prachtige taal. Er zijn veel backpackers die al maanden of zelfs jaren onderweg zijn en overal ter wereld zijn geweest. We krijgen veel tips en we merken dat we ongevraagd veel informatie mee krijgen over de do's and dont's.

Wat ons ook is opgevallen en waar we nog zeker 6 maanden mee moeten leren leven is dat we ietsje pietsje te veel spullen hebben meegenomen in onze rugzakken. Maar goed, we gunnen onszelf een maand de tijd om te zien wat we wel en niet gebruiken en zullen dan onze tassen eens grondig opruimen..

Verder gaat het goed tussen ons. We zijn ontspannen maar vinden het beide ontzettend spannend. We hebben soms geen idee waar de ‘chickenbussen' ons naar toe brengen maar komen toch altijd op de goede plek aan. Onze volgende bestemming, Portobelo Panama, zal dat ook een geheel nieuwe uitdaging worden die we beide voor het eerst gaan ervaren. Ondanks dat we er het volste vertrouwen in hebben dat we er in goede staat gaan aankomen hebben we werkelijk geen idee hoe de reis er naar toe er uit gaat zien.... Laten we het een gezonde spanning noemen!

Wist je dat:

- Als de bus vol zit, er nog zeker 10 mensen bij passen
- Het water wat we drinken onze maag waarschijnlijk niet haalt, zo warm is het hier
- De man die onder Carmen slaapt ontzettend snurkt

Welkom allemaal!

Dit is dede plek om op de hoogte te blijven van onze bevindingen, gedachten, gevoelens en ervaringen die we op doen tijdens deze geweldige nieuwe ontdekkingsreis.

Natuurlijk is het in eerste instantie een ontdekkingsreis op twee prachtige continenten: Latijns Amerika en (zuid-oost) Azië, maar op de tweede plek ook een ontdekkingsreis voor onszelf. Hoe gaan we deze reis ervaren? Wat zullen we zien en leren? En hoe zal het zijn om in compleet andere culturen ons weg te vinden?

Wat gaan we leren van nieuwe mensen, nieuwe indrukken en nieuwe omgangsvormen? Wij hopen nieuwe inspiratie te vinden in de wereld die voor ons ligt. Nieuwe uitdagingen en nieuwe ervaringen om te ontdekken...

Hoe zou het zijn om daar te zijn? Het heeft ons heel wat dagdromen opgeleverd en nu gaat de uitdaging beginnen.

Via onzeverhalen, enfoto's nodigen we je uit om mee te gaan tijdens onze reis. Via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden, waar we zijn geweest en wat onze volgende bestemming zal zijn.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er nieuwe updates zijn? Meld je dan aan voor onze mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Laat gerust af en toe eens een berichtje achter zodat we niet vergeten hoe het er in Nederland voor staat.

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Rik en Carmen

Een mooi afscheid en een heel nieuw begin

Wat een dag, wat een dag...

Afscheid nemen van de mensen die dicht bij ons staan. Het was iets waar we, achteraf gezien, niet heel veel mee bezig zijn geweest maar wat wel een indruk op ons heeft achter gelaten. We zullen moeten wennen aan het niet meer even kunnen opbellen en even wat afspreken voor een gezellige avond.

Wij willen hierbij dan ook even een extra bedankje doen aan de mensen die ons vanmorgen gedag hebben gezegd.

Het was vandaag vooral een lange dag. Veel, heel veel uurtjes in een vliegtuig gezeten. Beetje slapen, boekje lezen, wachten, nog een beetje slapen en nog meer wachten. Nu zijn we veilig in ons hostel aangekomen en hebben we al met heel wat mensen gesproken. Mensen uit Korea, Israel, Amerika, Ierland, Nepal super leuk! Nog even een koud biertje en dan ons stapelbedje in.

Heel veel liefs van ons!